Verslag Januari 2023

In 1974 werden moutvloeren van Lagavulin gesloten en werd er mout van Port Ellen betrokken. Begin 1997 werd de productie een aantal maanden stilgelegd om de productiecapaciteit op te voeren van 850.000 liter per jaar naar 1 miljoen liter per jaar. Sinds 2000 wordt het productieproces per computer gestuurd en produceert men zeven dagen in de week, vierentwintig uur per dag, waarmee ze een capaciteit hebben gekregen van 2,5 miljoen liter alcohol per jaar. De 16 jarige is zeer bekend geworden door de Classic Malt series. Je ziet Lagavulin nauwelijks in onafhankelijke bottelingen. Op dit moment komt er slechts eentje boven in de serie van de halve liter flesjes van “Elements of Islay” Deze Lagavulin - 12 Years Old - Special Release 2022 57.3% of ook wel :“The Flames of the Phoenix” is gelagerd geweest op refill Amerikaans eikenhout en virgin oak vaten. Tastingnotes van Diageo: Kleur: Glanzend, iriserend goud.

Neus: Droog, met een onmiddellijke krachtige rokerigheid; veel meer dan gebruikelijk is bij Lagavulin, met houtskool en geurig veen massaal naar voren, ondersteund door een schone frisse basistoon die zeelucht en minerale geuren suggereert. Veel gereduceerd, aromatisch, met zelfs een beetje water, blijft het in wezen ongewijzigd. Body: Medium.

Smaak: De ronde licht vette textuur glanst met zoete rijkdom; de smaak is zoet om te beginnen, en absorbeert dan een stijgende citroenachtige zuurgraad en een snufje zeezout om frisheid toe te voegen. Halverwege het gehemelte droogt het vuur de smaak, die nu nog hoger vliegt in zijn zout- rokerige intensiteit. Een scheutje water rondt en verzoet, maar het is de rook die overheerst.

Afdronk: Lang, met grote golven turfrook en nieuw gestookte pieken van gekruide en rokerige intensiteit die heerlijk in de afdronk blijven hangen

Voorspelbaar lekker, maar snel doordrinken anders word je ingehaald door de alcohol. Men had meer verwacht en vond het geen typisch Lagavulin..., een beetje jammer. Té veel alcohol, té commercieel. Maar er waren ook andere geluiden: toffee in de neus, een generieke, gedroogde abrikoos, lekker warm, je moet 'm tijd geven.

Een redelijke kruidige afdronk. Het leverde edoch wel een gevecht om de eerste plaats in deze proeverij op, waarbij nipt werd gewonnen van de Port Charlotte 2012.

De oude Port Charlotte distilleerderij ligt in het prachtige plaatsje met de dezelfde naam: Port Charlotte, op het eiland Islay. De distilleerderij is gebouwd in 1829 door Colin Campbell en was ook bekend onder de naam Lochindaal.

Na diverse overnames werd de distilleerderij in 1929 gesloten. De gebouwen bleven gelukkig intact en dienden als garage en ook als jeugdherberg. De warehouses die in de heuvels achter de distilleerderij liggen worden al jaren door de Bruichladdich distilleerderij gebruikt. Port Charlotte wordt gedistilleerd bij Bruichladdich Distillery sinds 2001.

De complexiteit van deze Port Charlotte SC:01 uit 2012 verlegt de uiterste grenzen van Islay single malt zoals we die kennen. Dit is een geturfde whisky (40ppm) die 9 jaar heeft gerijpt op een combinatie van Sherry Butts en Sauternes wijnvaten. Voor het eerst in de Cask Exploration-serie bevat deze release 100% Islay gerst. De oogst van 2011 werd opgebracht door zeven van de landbouwpartners, allemaal binnen een straal van 10 mijl rond de distilleerderij.

Deze Port Charlotte SC:01 heeft een complexe neus met tonen van bloemen en honing, rijke vruchten tonen en turfrook. De smaak is rijk en rokerig met tonen van rijp fruit, zoete vanille, chocolade en citrus.

Het pareltje van de avond, fris en zuur met een beetje turf en tabak, door de druiven van de Sauternes werd de volle whisky bijna een dessertwijn. Verder in de neus gegrilde ananas en ook een opgeruimde hooizolder in Oost-Groningen gedurende de jaren '60. Erg zacht en zoet. Maar ook een beetje een moeilijke neus, zoals iemand opmerkte: Hij ruikt zoals "iemand anders je huis heeft schoongemaakt en je komt net binnen" een beetje onwennig.

Smaak is sterk, rokerig en met caramel. De afdronk lang met rook en weer caramel. Drinkt lekker weg, is aangenaam, maar iemand vond hem niet verassend. Nipt, na een felle strijd met nummer 1, op een tweede plek in deze proeverij.

De Ardbeg-distilleerderij (Schots-Gaelisch: Taigh-staile na h-Àirde Bige) is een Schotse whiskydistilleerderij in het plaatsje Ardbeg aan de zuidkust van het eiland Islay in de eilandengroep Binnen-Hebriden. De distilleerderij is eigendom van Louis Vuitton Moët Hennessy en produceert zwaar geturfde Islay-whisky's.

De distilleerderij gebruikt gemoute gerst afkomstig van de moutvloeren van Port Ellen. Er zijn van deze distilleerderij flink wat standaard bottelingen, waarvan de Ardbeg 10, samen met de Uigeadail, de Corryvrecken én de An Oa, de meest herkenbare en betaalbare zijn. Hun jaarlijkse 'gelimiteerde' bottelingen voor de Feis Ile stijgen qua prijs boven het redelijke uit, maar lopen als een gekke en zijn meestal kort na verschijnen al uitverkocht.

Dit is een heroptreden (proeverij maart 2010) van de Uigeadail, maar dan nu de 2020 versie. Deze whisky wordt beschouwd als hét aromatische wonder van Ardbeg, met een grote complexiteit van sherry en turfrook. Gebotteld op 54,2%.

Neus: Veel rook. Daarna fruitig met zoete sherry, zachte tonen van tabak, espresso, vanille en karamel. Smaak: Zoete, jamachtige tonen van sherry met dadels en rozijnen, ondersteund door intense maritieme turfrook en een mooie vettigheid. Afdronk: Zeer lang en aanhoudend. Aardse turfrook, zoethout en sherry blijven hangen.

Dit bleek een goede keuze midden in deze Islay proeverij. Neus: wat medicinaal, veredeld lijm snuiven, aceton, maar ook zoet en kruidig. Een superneus met cacao, sinaasappel, teer en rook. Smaak: vol, stroperig en ziltig, framboos en bosvruchten en wat menthol, wybertjes en kruidnagel. Met chocola fantastisch, zoals ook de afdronk. Heerlijk bij een kampvuur, je warmt goed op met drop en een peukje, een "rampen whisky maar zonder het ziekenhuis". Een wel verdiende podiumplek.

De Laphroaig distilleerderij is misschien wel de meest bekende distilleerderij op Islay. Buiten de geproduceerde whisky's, die turfig en jodiumachtig zijn, heeft hun marketing daar wel voor gezorgd. Bekend is de actie waarbij je eigenaar werd van een vierkante voet met het recht op een gratis dram als je je stukje land ging bezoeken.

Velen van ons hebben zo'n vierkante voet eiland. Dit is een botteling van The Maltman (Meadowside Blending), een redelijk nieuwe, maar alreeds gesettelde bottelaar, die sinds een paar jaar de markt voedt met erg mooie whisky's.

Bessie Williamson was de eerste vrouwelijke distillery manager van de Laphroaig distilleerderij. En zij was in de jaren ’60 en ’70 van de vorige eeuw verantwoordelijk voor een sterke groei in populariteit van Laphroaig. Deze whisky is naar Williamson vernoemd en is een zwaar geturfde whisky van de Laphroaig distilleerderij die is gerijpt in een refill hogshead.

De neus vult zich eerst met duidelijke invloeden uit de zee. Zilte zeelucht gevolgd door zoete turfrook weerspiegelt direct de Islay-invloeden, waarna meer medicinale invloeden volgen. De smaak is heerlijk dekkend, maar lekker zacht met eerst slagroom en daarna gerookte ham, gekonfijte amandelen en donkere kruiden.

Op de achterkant van de tong nemen de medicinale invloeden het over en geven de whisky een prachtige diepte en warmte. De afdronk is lang en bevredigend.

De neus was zoet met bastognekoek, kandij, wat veel peper en hout met vanille, maar ook met een RVS pisbaklucht uit de Boomgaard (sic!). De smaak was voor de een een beetje laf, terwijl en ander het een waanzinnige balans vond geven. Peper, caramel, turf, gedroogde bananenchips uit de reformwinkel, toch wel een typisvh Laphroaig smaakje, rokerig, ziltig en boterig.

De afdronk was erg lang met sterk in de rook. De een vond het een aperitief en een ander de "Dalwinnie van Islay", in ieder geval een topper en géén kraanwater..., waar men blij van werd.

Port Askaig, haven aan de noordkust van het eiland, is al honderden jaren de toegangspoort tot Islay. Port Askaig is ook de naam van een serie Islay single malt whisky's die de unieke geest en karakter van Islay weergeeft. Herin worden robuuste rokerigheid en zachte fruitigheid samengebracht.

Deze gelimiteerde botteling is één uit een serie Islay whisky's, die speciaal ontwikkeld werd door Speciality Drinks Ltd (recent de naam gewijzigd in Elixer Distillers) om tegemoet te komen aan de wensen van beginnende whisky proevers, die 'dezelfde eisen stellen en zich toch willen onderscheiden van doorgewinterde whisky kenners' (volgens The Whisky Exchange).

De distilleerderij is vooralsnog onbekend. Wij denken mogelijk Caol Ila, dat is natuurlijk een gok, maar de meest gebruikte whisky voor deze bottelingen komt daar vandaan. Caol Ila is de meest gebruikte en gewilde Islay malt voor blenders. Het is een belangrijke component voor vele blends zoals Johnnie Walker.

Caol Ila is verreweg de grootste distilleerderij op Islay. Ze hebben een capaciteit van 6,5 miljoen ltr pure alcohol per jaar. In de 80-er jaren van de vorige eeuw zijn ze begonnen met de unpeated Caol Ila (Caol Ila Highland). Deze werd vooral gebruikt in de blend whisky's, maar sinds 2008 is men begonnen met het bottelen van deze Highland als 8 jarige single malt, onder de naam van Caol Ila Moch. Dit is een gelimiteerde Port Askaig, geselecteerd en gebotteld voor de slijterij van “ Passie voor Whisky” uit Rijswijk.

Neus: Aardbeienjam en vanille met een vleugje rook Smaak: Weer aardbeien en vanille-thee met peperige kruiden Afdronk: Het fruit vervliegt en laat een lange afdronk met verwarmende rook achter

De eerste neus gaf een indicatie van Ardbeg, echter daar bleef na het proeven weinig van over. Neus met hout, turf, veel rook, geroosterde kruidnagel met zout, maar ook bloemig, citrus, jodiumpleisters en een beetje rubber. Verder een beetje gesloten, whisky heeft duidelijk een beetje lucht nodig. Echter een mooie ronde, niet overheersende superneus werd ook genoemd.

De smaak manifesteerde zich als stroperig, boterig, kruidig en ziltig (zeewater), maar miste de echte diepgang, de afdronk veranderde daar niets aan. Met een drupje water werd hij iets intenser. Eigenlijk een doorsnee whisky, die eindigde op een respectabele 5e plek in deze proeverij.

Bunnahabhain, betekenis "Monding van de rivier" is gelegen in een prachtige omgeving met uitzicht op het eiland Jura. In tegenstelling tot zijn buren op het eiland, is Bunnahabhain whisky een light peated malt. De distilleerderij heeft de grootste pot stills op het eiland en de productie wordt meestal gebruikt voor het blenden (ondermeer de Black Bottle).

De officiële bottelingen zijn vaak een zacht subtiele Islay malt, maar eens per jaar wordt er een maand lang een stevige peated spirit gemaakt, die als Moine of Stoisha uit eindelijk gebotteld wordt. Deze botteling is zeer zacht en er is geen spoortje turf of jodium in te bekennen. Deze stijl van Bunna's worden erg gewaardeerd en zijn erg gewild.

De Bunnahabhain Abhainn Araig Feis Ile 2022 is een Islay single malt van de Bunnahabhain distilleerderij en een van hun 2 bottelingen speciaal voor Feis Ile 2022. Deze Bunna heeft gerijpt in bourbon vaten en Pedro Ximenez octave sherry casks en is gebotteld in 2022 op vatsterkte (cask strength) van 50,8%, non chill filtered en zonder toevoeging van kleurstoffen.

Neus: chocolade, gepoederde gember en sigarenkistje Smaak: een fluweelzachte rijke textuur, aanvankelijk romige melkchocolade, daarna zoete rozijnen en gedroogde frambozen. Terwijl de PX balsamicoazijn ontwikkelt, komen honingzoete macadamia’s naar boven Afdronk: diep en rijk, met donkere toffee en een laatste kruidige uitbarsting van kaneel

De deelnemers konden met deze whisky alle kanten uit, de commentaren bleken vaak redelijk tegengesteld. Vond de een hem vlak en snel verdwijnen bleek de ander het een aangename, mooie whisky te vinden met amandel, een botertje, maar ook vanille, rozijnen en nat hout. De afdronk was lang met zoete peper.

Verder vond men het een neutrale, niet uitgesproken whisky, die goed zou passen bij de kaasfondue. Iemand zag deze niet zo zitten en karakteriseerde de whisky als kachelruitschoonmaakmiddel, terwijl een ander zich door het ziekenhuis gesleept voelde.

Positieve kenmerken waren leer, sherry, pruimen, citrus (grapefruit), vanille en poedersuiker in de neus en rozijnen, kersen en veel peper in de smaak, waarbij zich bij de eerste slok een koolzuurtje ontwikkelde. Wel een vriendelijk en aangenaam ding in het begin, maar met een "flinke klap voor je harses" aan het eind. Dit alles leidde tot de laatste plaats in deze proeverij.