Verslag Maart 2014

Een vintage whisky uit 1988 van Balmenach, de rustige maar actieve ruggengraat van Inver House distillers. Ze produceren 2 miljoen liter alcohol per jaar, maar een officiële botteling bestaat niet. Alles wordt gebruikt voor het blenden (Mac Arthur en Hankey Bannister) en natuurlijk gaat er veel naar de onafhankelijke bottelaars, waarvan de meeste naar Gordon& MacPhail. In 2009 is Balmenach ook gin gaan produceren.

Neus : Er is geen twijfel dit is een pittige Speysider - citrus, biscuitjes, mout met wat geklopte room en een opvallende vleug van citroenmelisse. Smaak: Peper en mout domineren, maar in eerste instantie overheerst de alcohol echter dit verdwijnt na een poosje. Citroenmelisse, witte peper, honig en gemaaid gras. Afdronk: Peper, verse anijs, venkel en natuurlijk weer de citroenmelisse én een beetje room. Een mooie "old school" whisky.

Het geuren pallet werd groter en groter bij de neus van deze whisky. Men rook hout, zoethout, aarde en iets rook. In de eerste slok was er caramel en tabak, maar verder zaten er veel smaken in deze subtiele en complexe whisky. Iemand meldde dat er 'van heel veel iets kleins' in de whisky zat. De afdronk was erg mooi lang en goed in balans en uiteindelijk ondanks de complexiteit erg toegankelijk. Een terechte winnaar in deze proeverij.

Tamdhu (productie : 4500000 ltr/jr) is in de mottenballen gegaan in 2009. In 2011 is de distillerderij in handen gekomen van Ian Macleod (o.m. Glencoyne, Chieftains, Dun Bheagan) en vanaf 2013 wordt er weer volop geproduceerd.

Deze Tamdhu is eigenlijk te mooi voor een 8 jarige whisky en een beetje onbegrepen. Immers het was geen bekende naam, maar wij denken dat dit vanaf nu gaat veranderen. Hopelijk wordt deze voorraad bij van Wees niet gestolen, want dan kunnen we ook hier nog lang van genieten!

Kleur: Koper. Neus: Zoet citroen, gras, kruiden, gedroogd fruit, mout, blauwe bosbes. Smaak: zoethout, kruidnagel, gedroogde abrikoos, koffie, room. Afdronk: Lang met warme tinten van koffie, gedroogde vruchten en specerijen

Deze jonge whisky werd genoten als vol van neus (zoet) en smaak en voor zijn leeftijd goed in balans. Iemand meldde "een bek vol smaak". Alle zoete tonen kwamen voorbij, fudge, caramel, rozijnen, hout, vanille, nootmuskaat en sherry. In het begin iets peperig, maar verder zacht, ondanks het hoge alcohol percentage. De afdronk was kort tot medium met een zich verdiepende smaak, waarbij de zoetigheid toch wel de boventoon vooerde. Op deze proeverij een onverwachte nummer twee.

De Edradour distilleerderij werd opgericht in Pitlochry in 1825 en het blijft een van de kleinste distilleerderijen van Schotland samen met Islay 's kleine Kilchoman , die beide een capaciteit hebben van ongeveer 90.000 liter alcohol per jaar.

Met zijn personeelsbestand van slechts drie heeft Edradour een enorm aantal 'followers'. Dit is te danken aan een mooie reeks van experimentele stijlen die de distilleerderij hanteert. Deze Edradour single malt is zo'n mooi experiment, die goed heeft uitgepakt. Na negen jaar te hebben gerijpt op Chardonnay wijnvaten geeft deze Edradour veel hout, fruit en zoetigheid.

Neus: Eiken , abrikozen en gele rozijnen . Honingzoete gerst en zoete dadels. Smaak: Zoete mout , nootmuskaat en fruit. Afdronk : lang en zacht met eiken en hints van appel en jasmijn .

Gelukkig dat er meerdere soorten proevers zijn, zodat je niet een eenduidige smaaknotitie kan construeren. De een rook turf, de ander vond het een beetje muf, oude kaas-achtig en er was zelfs iemand die als eerste impressie "zweetvoeten"gaf.

Men was het wel eens over het hout, donker fruit, zoetigheid van peer, maar ook citrus, bloemig (anjer) én typisch de smaak van chardonnay, maar ook de phenolen en zelfs een metalige smaak werd genoemd. Maar over het algemeen werd de lange afdronk geroemd als het lekkerste van deze whisky, waarbij er een sterk verschil was tussen de smaken voor en achter in de mond.

In de serie "Distillery Labels" heeft Gordon& MacPhail deze 15 jaar oude Linkwood uitgebracht. De whisky heeft gerijpt op refill Sherryvaten en heeft een mooi klassiek profiel. Het etiket is een replica uit de tijd dat Gordon & Macphail van diverse distilleerderijen bottelingen in licentie uitbracht.

De Distillery Labels zijn een eerbetoon aan de jarenlange nauwe verwantschap tussen de firma en deze distilleerderijen. Deze Linkwood won in 2011 een gouden medaille bij de Independent Bottlers' Challenge.

Kleur: amber. Neus: volzoet met duidelijke sherry invloeden. Tonen van gerookte ham, bosaardbeien, getoast eikenhout en oude tawny Port, met een hint van viooltjes. Smaak: romig, stevig en zoet, met tonen van arak, toffee, vanille, zwarte peper, zoete kruiden en paranoten. Afdronk: Lang en langzamerhand wordt hij droger met een fijne kruidigheid.

Deze Linkwood werd als een old style whisky bestempeld door onze proevers.In de neus zat een beetje zwavel, hout, maar ook een beetje rook. Bij sommige deelnemers sprong de alcohol er boven uit, terwijl bij anderen de whisky perfect in balans was.

De smaak werd toch wel zeer zeker gerelateerd aan een sherryvat, caramel, hout, vanille, boter,amandelen maar ook een beetje kruidig. Met een beetje water kwam toch wel turf naar boven, gepaard aan vanille. De afdronk was zoetig warm, lang en peperig.

De naam "Ledaig" wordt uitgesproken als "led-chig" en is Gaelic voor "veilige haven". Dat is niet vreemd als je bedenkt dat de distilleerderij in het havenstadje Tobermory aan de ruige Schotse westkust ligt. Ledaig wordt geproduceerd door de enige distilleerderij van het eiland Mull, de Tobermory Distillery, die ook de wereldberoemde Tobermory Single Malt maakt.

De helft van de whisky die bij Tobermory gemaakt wordt, is zeer turfrijk en wordt verkocht als "Ledaig Single Malt". De Ledaig malt wordt gemaakt van een meer turfhoudende mout, terwijlmen voor de Tobermory ongeturfde mout gebruikt en heel licht geturfd water. Aangezien Tobermory het warehouse verkocht heeft - daar zijn appartementen van gemaakt - wordt de new spirit opgeslagen bij Deanston op het vasteland. Men gebruikt refill, sherry- en bourbonvaten. Ledaig en Tobermory hebben allebei beslist een maritiem karakter. Ledaig heeft echter een veel hoger turfgehalte.

Kleur: vol goud. Neus: zoete tonen van gerijpte ham, honing, gestoofde appels en rozijnen, met subtiele rokerigheid van turf en sigarenas. Smaak: na wat kruidigheid van zwarte peper volgt een stevige explosie van turfrook. Het geheel wordt prachtig in balans gehouden door fruitige tonen van rijpe banaan, peer, frisse limoen en citroen. Op de achtergrond een hint van rubber. Afdronk: verwarmend lang en rokerig.

Clynelish Distillery staat ten noorden van de plaats Brora tegenover de oude distilleerderij met de gelijknamige naam. Brora is gesloten als distilleerderij en dient nu als museum. De huidige eigenaar van de distilleerderij is Diageo. De naam wordt als "Klein Liez" uitgesproken.

In 1968 werd er naast de oude Clynelish (Brora) distilleerderij een nieuwe distilleerderij gebouwd. De oude distilleerderij ging zich bezighouden met het stoken van peaty malt, zoals de turfhoudende Islay malts. De bedoeling was dat de oude Clynelish de productie van Caol Ila zou gaan overnemen.

De nieuwe distilleerderij zou daarentegen doorgaan met het produceren van de malt, zoals het al jaren bij de oude gewoon was te maken. Clynelish wordt grotendeels gebruikt bij het blenden van de Johnnie Walker Gold Label 18 jaar. Huisstijl: Medium tot volle body, met schoensmeer en wasachtigheid en vaak een uitgesproken fruitige kruidigheid.