Verslag April 2023

Linkwood distilleerderij ligt ten zuidoosten van Elgin in de Speyside. Om de constante kwaliteit te waarborgen mag er niets veranderd worden in de distilleerderij, zelfs de spinnenwebben mogen niet weggehaald. In 1971 is er een nieuwe distilleerderij naast de oude gebouwd en de stills zijn identiek en daarom spreekt men nu wel van Linkwood 1 en Linkwood 2.

De distilleerderij heeft een capaciteit van 2.24 miljoen liters per jaar en het overgrote deel van deze hoeveelheid whisky wordt gebruikt voor het blenden van Johnnie Walker, White Horse, Haig en Bells. Deze Linkwood is uniek (een eenhoornwhisky?) en heeft zijn hele rijping doorgebracht in een enkele 1st-fill Tokaj Barrel (Hongaarse wijn) en dat is te zien én te proeven.

Neus: Bloemig aroma. Pruimenconfituur. Vanillestokje. Rijke honing. Gemalen peperkorrel. Verse eik. Gaat dan over op vers fruit. Zoet met een vleugje oranjebloesem. Smaak: Toffee. Gestoofd rood fruit (bessen, pruimen). Peperachtige mout. Licht getoast eiken. Een vleugje citrus aan de achterkant. Een beetje bittere eik wat balans toevoegt aan het overigens zoete gehemelte.

Afdronk: Lange, hartverwarmende gepeperde afdronk. Veel vers fruit en een vleugje honing. Langzaam drogend met eikenhout en tannine, wat tegen het einde weer bovenkwam.

Dit is'm! Lekker, uitdagend en spannend met een menthol twist. Een leuke stoei whisky, een warme winterwhisky, licht zoetig en nootachtig. De neus gaat de stoffige ruimte in van een kerkorgel(sic!). Iemand voelde zich als een konijn die knabbelt aan een klaver 4 en wordt blij en rustig!

Dennenhoutachtig en smaakt naar meer. Verder vindt men tuinplanten, leer, een nostalgische ervaring in de vorm van schuimblokken (roze/geel) en een duidelijke activering van de prefrontale kwab. Op het nippertje de eerste en welverdiende plek in deze zware proeverij.

Ardmore distilleries is een van de grootste malt whisky distilleerderijen in Schotland, ze hebben een productiecapaciteit van 4,200.000 liter alcohol per jaar. De distilleerderij draait geheel op stoommachines en tot 2002 werden de ketels ook nog gestookt met kolen.

Ardmore is een van de Highland distilleerderijen die zwaar geturfde gerst gebruikt, waardoor de turfsmaak natuurlijk doordringt in de malt. Veel van de Ardmore whisky wordt gebruikt voor het blenden van Teacher's. Er bestaat een "unpeated" versie, deze werd echter enkel gebruikt voor het blenden.

Maar sinds kort zijn er independent bottelingen van deze ongeturfde whisky met de naam: Ardlair. Notes: De neus van deze Ardmore krijgt een schok. De geturfde spirit van de distilleerderij, in combinatie met de sterke Mezcal-afdronk, biedt een opvallende dualiteit van rook, die anders is dan alles wat je eerder hebt geprobeerd.

Smaak: Verkoolde biefstuk & goed gerijpte manchego kaas, turfrook, mout, zeezout, witte peper. En, voor de kenners, Bacon Fries en Pickled Onion Monster Munch. Dit is een erg krachtige whisky.

Verrassend lekker voor een rokerige whisky, een beetje prettig schizofreen is het contrast tussen reuk en geur, wat een bijzonder prettig fruit aroma oplevert gepaard aan rook en veen. Gevecht om de titel: "lekkerste van de avond". Hij stinkt een beetje, een rot eitje? Verder wordt de Mezcal niet echt geproefd en ook geen fruit. Maar ik ben klaar. Ik vond m lekker en hou van het zachte en warme.

Iemand anders vond het een zwarte karbonade na een mislukte BBQ of goedkoop Chinees rubber. Maar de meesten waren het eens, een mooie openbaring en geen 13 in een dozijn. Iemand anders werd er blij van met de vermelding, dat ie niet voor niets was gekomen. Het was een whisky, zoals hij het hem liefste had, mooi van smaak en het zalmhapje paste goed. Een hevige strijd met de winnaar bracht hem nipte 2e plaats in deze proeverij.

De Tobermory distilleerderij is in het hoofdstadje met dezelfde naam gevestigd op het eiland Mull. De distilleerderij, de enige op het eiland Mull, ligt in het noordelijke deel van het eiland aan de Tobermory Bay. Vanaf Oban op het vasteland is het per veerboot ongeveer 40 minuten varen naar Mull.

Tobermory is afkomstig uit het Gaelic en betekent "de bron van Mary". De distilleerderij werd in 1798 opgestart onder de naam Ledaig. In 1972 werd de Ledaig Distillery Tobermory Ltd. opgericht. De naam werd daarna van Ledaig in Tobermory veranderd en na vele sluitingen werd de distilleerderij in 1993 weer geopend.

Bij de distilleerderij staan in het stillhouse twee wash stills en twee spirit stills. Eén paar stills wordt voor de Tobermory productie gebruikt en daar er sinds 1996 ook de Ledaig malt weer gedistilleerd wordt, zijn de andere twee stills voor de productie van Ledaig single malt. De Ledaig malt wordt gemaakt van een meer turfhoudende mout.

Aangezien Tobermory het warehouse verkocht heeft, en daar nu appartementen van gemaakt zijn, wordt de new spirit opgeslagen bij Deanston op het vasteland. Men gebruikt refill, sherry- en bourbonvaten. Het water komt uit een meertje in bergen.

Het karakter van de Tobermory malt is licht turfhoudend en stevig, de turfsmaak komt niet van het mout maar van het water. Deze twaalf jaar oude Tobermory wordt wel de meest waarheidsgetrouwe expressie van deze distilleerderij genoemd, verrassend en puur. De whisky heeft gedurende 12 jaar gerijpt in Amerikaans eikenhouten vaten.

Neus: rijk fruit, sinaasappel en citrus, frisse florale hints met tonen van rijk eikenhout met vanille en specerijen. Smaak: zoete sinaasappel en citrus, romige karamel en rijke vanille met pittige tonen van kaneel en kruidnagel. De afdronk is lang met aanhoudende tonen van vanille, specerijen, bloemige honing met een subtiele, zoute onderstroom.

Morrison & Mackay begon zich te voegen bij de wat grotere bottelaars. Hun oorsprong ligt in het midden van de whisky productie in Perth, waar Dewars en Famous Grouse wordt gemaakt. Zij zijn een onafhankelijke bottelaar met een paar mooie lijnen. Echter de top lijn: Celebration of the Cask dreigt onbetaalbaar te worden.

In 2020 is MacKay uitgestapt en is de naam veranderd naar Morrison Scotch Whisky Distillers, die het bottelbedrijf heeft overgenomen en het merk heeft rebranded. Ze hebben nu hun eigen distilleerderij in Aberargie (net buiten Perth), waarvandaan binnen niet al te lange tijd hun eerste whisky gepresenteerd zal worden. Verder blijven ze natuurlijk ook nog onafhankelijk bottelaar, bijvoorbeeld met de Mac-Talla Islay series.

Maar dit is een 9 jarige Glentauchers uit de oude Carn Mor Strictly Limited serie, welke gelagerd is geweest op een sherry vat. Glentauchers staat momenteel onder het toeziend oog van Chivas Brothers, na de overname van Allied Distillers en is een werkpaard voor Chivas. Onlangs zijn er aanzienlijke investeringen gedaan om de gebouwen en de apparatuur op te knappen. De spirit wordt ter plaatse meestal gevuld in bourbon vaten.

De distilleerderij heeft een eigen opslagfaciliteit met ruimte voor 6.000 vaten. De rest van de new make spirit wordt getransporteerd naar de centrale opslagplaats van Chivas voor rijping. De produktie van Glentauchers wordt reeds lang in verband gebracht met blends; het is een groot onderdeel geworden van Ballantines, Teachers en Chivas Regal.

Notities WIN: Neus: Heerlijke warme appeltaart, met amandelen en lichte room. Smaak: Op de tong, zoet met kersen en slagroom. Daarna lichte witte peper en een kruidig prikkeltje op de tong. Finish: Niet te zwaar maar smaakvol en kruidig.

Een beetje een verwarrende whisky. De een vond hem erg chemisch en synthetisch in zowel de neus als in de smaak, zepig, aceton, spirit. In het begin scherp en na 3 slokken werd ie zachter. Het was niet zijn ding. De ander vond het een prettige start hebben, maar een onbevredigend eind. Een betoverende, wat scherpe neus met anijs en vanille, maar ook heel veel chocolade.

De smaak was boterzacht met fruit, eikenhout en zoet. De afdronk viel een beetje tegen, maar was mild met trekdrop. Al met al toch wel een relax of "onthaast" whisky. Ondanks de laatste opmerking kwam hij in deze proeverij niet verder dan de 4e plek.

Teaninich (uitspraak: TEE-ah-nen-ik) is een belangrijk onderdeel van de Johnnie Walker blends, Haig en VAT 69. Teaninich is door de distilleerderij nooit op de markt gebracht als een single malt. In 1992 werd een Flora en Fauna botteling uitgebracht die een paar jaar later gevolgd werd door drie Rare Malts bottelingen.

Onafhankelijke bottelingen van Teaninich zijn zeldzaam, maar komen de laatste tijd wat meer voor (ondermeer Cadenhead, Signatory en dus nu ook Fragrant Drops). Deze Teaninich werd oorspronkelijk gevuld in een refill hogshead gedurende de eerste twaalf en half jaar van zijn rijping.

In het voorjaar van 2021 heeft men ervoor gekozen om de whisky te reracken in een barrique van verse rode Bordeaux wijn, waar de whisky de volgende 19 maanden heeft door gebracht, voordat deze uiteindelijk in eind 2022 werd gebotteld. Je mag een harmonieuze balans verwachten tussen het malt-forward karakter van de distilleerderij en een ware uitbarsting van bessen en krenten door de invloed van de wijnvaten.

Smaak profiel: mooie lichtrode fruitsmaken, zoals aardbei en framboos, vergezeld met zoete vanille en frisse grassige tonen.

Je kan hier alle kanten mee uit. Het was volgens een tafel een mooie keuze in het rijtje whisky's, prettig gebalanceerd, een whisky zoals ie hoort te smaken, niet extreem maar mooi. Hoewel aan dezelfde tafel vond iemand het goed voor de spititusbrander van de fonduepan. Niet iedereen was zo sceptisch, hoewel iemand vond dat wijn en whisky geen goede combinatie zou zijn.

In de smaak kwamen caramel, citrus en veen naar boven, maar ook taninnes waardoor hij voor een deelnemer ontoegankelijk werd. Hij beschouwde de whisky als een lekkere whisky onder de Merlot-wijnen. (sic!) Maar toch: Lekker, kruidig, veel caramel een beetje sherry, ontbijtkoek met een prikkeltje. Veel karakter, veel smaak en een lange afdronk. Volgens iemand een dansmarieke in de mond. Dit dansmarieke was dan terug te vinden op de 5e plek in deze proeverij

De Port Dundas-distilleerderij in Glasgow was een ‘landmark’. Hij werd in 1811 gebouwd op het hoogste punt van de stad aan de oevers van het Forth & Clyde Canal. Een andere distilleerderij, Cowlairs, werd kort daarna in gebruik genomen en in 1860 fuseerden de twee locaties.

Met zijn goede vervoersverbindingen en toplocatie in de stad groeide Port Dundas uit tot de grootste distilleerderij van Schotland en stonden ze bekend als dé 'blending powerhouse van Scotland'. In 1885 produceerden de drie Coffey- en vijf pot-stills meer dan twee miljoen gallons alcohol per jaar (ongeveer 9 miljoen liter) en gebruikten ze 'Amerikaanse mais', gerst en rogge voor het maken van de spirit.

De buurman, Dundashill (die zelf in 1902 in het complex zou worden opgenomen), was in die tijd de grootste potstill-distilleerderij ter wereld. Zijn twee wash-stills en 10 spirit-stills maakten zowel dubbel- als drievoudig gedistilleerde mout, geturfd en ongeturfd. Er was een kuiperij, gehuisvest in het voormalige Dundashill-gebouw, en een varkensstal - de varkens werden gevoerd met draf (het overblijfsel van het mouten).

Het hele terrein werd bekroond door een bakstenen schoorsteen van 138 meter hoog, een tijdlang de hoogste ter wereld. Twee branden aan het begin van de 20e eeuw stopten de productie voor korte tijd en in de jaren zeventig was men wel aan modernisering toe.

Op dat moment werd de productie weer opgevoerd en werd een fabriek voor donkere granen geïnstalleerd. Port Dundas uit Glasgow gold in die tijd als misschien wel de beste grain distillery en was zeer geliefd onder blenders. In 2010 besloot eigenaar Diageo echter om zijn productie van grain spirit te concentreren op het enorm uitgebreide Cameronbridge.

Hoewel er aanbiedingen waren van rivaliserende distilleerders om Port Dundas te kopen, mislukten ze - mogelijk vanwege de te verwachten hoge kosten van een nieuwe upgrade. In 2011 stopte de productie en werd het terrein gesloopt. De landmark was verdwenen. Deze 21 jaar oude Port Dundas werd slechts vier dagen voor zijn 22e verjaardag gebotteld en brengt ons rechtstreeks terug naar de beste dingen uit onze kindertijd.

Smaak: colaflesjes, vanille, witte chocolade, honingpap, sticky toffee pudding met hot custard en Werther’s Originals. Verder gesuikerde amandelen, chocoladepralines en kersenbonbons. De afdronk is redelijk lang, weelderig en wasachtig.

Een grain whisky is vaak moeilijk, "you hate or you love it", eigenlijk zit er niet veel tussen. Deze was dus eentje aan de moeilijke kant. Het leek op oude jenever met veel alcohol, ook jonge Metaxxa werd geopperd. De whisky was te hoog in de alcohol, met water werd ie een beetje beter. Iemand vond het vlees noch vis, te jong voor bourbon en eigenlijk had ie op sherry gelagerd moeten zijn. In de neus lijm (brandt neushaar weg) en tupperware, vettig, banaan en zoet. Veel te scherp, chemisch.

Iemand moest ervan hoesten, maar hij had herinneringen aan Trabant uitlaatgassen. De whisky werd wat interessanter met wat water, schuimpjes, amandel, gum van een envelop, maar ook schoonmaakmiddel, vettige boterbabbelaar, vanille en dropjes. De afdronk was volgens iemand lekker prikkelend op de tong. We zeiden het al: "you hate or you love it". De laatste plek in deze proeverij was zijn deel. Helaas..., maar een mooie fles!