Verslag November 2024

De distilleerderij van Miltonduff staat ten zuidwesten van de stad Elgin aan de oevers van de rivier de Black Burn, het water van deze rivier wordt gebruikt voor de productie. De naam is afkomstig van het gelijknamige dorp. Duff is ook de naam van de familie, die vroeger de grond in deze omgeving bezat.

De distilleerderij is gebouwd omstreeks 1824 en er is weinig bekend omtrent de eerste eigenaren. Miltonduff heeft een productiecapaciteit van 5,5 miljoen liter en was daarmee de grootste distilleerderij van de Allied Distillers. Zelfs na de overname van Allied Domecq door Pernod Ricard heeft de distilleerderij nog steeds een van de grootste capaciteiten in de groep, alleen overtroffen door Glenlivet.

Er werden twee officiële single malts gemaakt door de Miltonduff-distilleerderij: Miltonduff en Mosstowie. De distilleerderij heeft een aantal officiële bottelingen van Miltonduff uitgebracht, waaronder een 10-jarige en een 12-jarige. Een officiële botteling van Mosstovie is er nooit geweest, de geproduceerde single malt werd gebruikt in de Hiram Walker-blends zoals bijvoorbeeld Ballantine’s.

Toch is er ook een klein aantal aantal onafhankelijke bottelingen gemaakt, waaronder een 30 jaar oude botteling door Duncan Taylor en een 12 én 20 jaar oude botteling door Gordon & MacPhail. Dit is een G&M botteling uit de Connoiseurs Choice serie en speciaal gebotteld voor het 100 jarig bestaan van Van Wees, de importeur van Gordon & MacPhail.

Notes van Thijs (Words of Whisky):
Neus: sinaasappelschil die zich snel ontwikkelt naar kruidige tonen en citroen yoghurt, evenals een subtiele noot van pruimen en speculoos. Er is hier ook een goede hoeveelheid rozijnen. Aan het eind wat zoete perziken en bramen.
Smaak: Een droog mondgevoel met wat kruidige peper, maar ook anijs, wat zeer donkere karamel en kruidnagel. Dan wat gedroogde vijgen en verbrande toast, eindigendmet bittere chocolade.  
Afdronk: Lang met digestive koekjes, vanille en gebakken bananen.

Een moeilijke whisky, de eerste neus rook niet fris, men rook veel maar vond er niet zoveel aan. Echter met een drupje water kwam hij zeker tot zijn recht. De afdronk was voor iemand prikkelend en snijdend. De whisky had het prikkelende van koffieprut, met een zoete neus, peper, sherry en veel alcohol - maar niet heus.

Maar er waren ook erg positieve opmerkingen! Een whisky voor hele grote meneren. Veel smaken, stevige afdronk en jammer genoeg geen veen. Dit waren de eerste commentaren. De neus was gevaarlijk lekker met chocola, butterscotch, de smaak mooi rond met een beetje anijs en wat notig en een lange afdronk. Dit is goud en een echte donderdagavond whisky!

De mooiste karakterisering was als volgt: Een hazelnoottaartje in gebrande boter met chantillycrème en bloemetjes. Dit bleek net genoeg voor de eerste plek in deze proeverij! 

De Glen Scotia distilleerderij bestaat sinds 1832, is een van de drie nog operationele distilleerderijen in Campbeltown - waar er vroeger 34 waren - en verkeert nog steeds in vrijwel dezelfde staat als in de 19e eeuw. Glen Scotia werd in 1999 gekocht door Loch Lomond Distillery Co Ltd.

In eerste instantie stond de distilleerderij onder supervisie van Springbank, maar vanaf mei 2000 draait Glen Scotia met eigen personeel. In de kleine distilleerderij staan maar één wash still en één spirit still die beide nog verhit worden met stoom. De zes washbacks zijn gemaakt van roestvrij staal. Het water voor de productie komt uit Cross Hill Loch, een door de Duke of Argyll aangelegd kunstmatig meer, bestemd voor de watervoorziening van de distilleerderijen in Campbeltown.

Glen Scotia heeft ook de beschikking over twee geboorde waterbronnen van zo'n honderd meter diep, die zich onder de distilleerderij bevinden. Het is één van de kleinere distilleerderijen in Schotland. De capaciteit is 750.000 liter per jaar, maar veelal maken ze niet meer dan maximaal 130.000 ltr.

Tot voor kort voerden ze weinig officiële bottelingen, maar daar is verandering in gekomen met een mooie serie (van 10, 12, 15, 18 en 21 jarige tot diverse NAS expressies). Volgens de verhalen wordt Glen Scotia nog regelmatig lastiggevallen door de geest van een voormalige eigenaar. Tja... Mogelijk te merken in de whisky?

Elk jaar brengt Glen Scotia een botteling uit voor het Campbeltown Malts Festival, dat niet alleen wordt verkocht op het festival zelf, maar in voldoende hoeveelheden wordt gebotteld om wereldwijd in winkels beschikbaar te zijn. Dit jaar, 2024, is het een negen jaar oude whisky die, na de eerste rijping in 1st fill bourbonvaten, vervolgens gedurende ten minste zes maanden werd gerijpt in Fino Sherry Casks. 

Kleur: goudgeel, wat goed past bij de bourbonvaten.
Neus: helder en rijk en doet denken aan biscuitgebak en karamel, maar ook aan peren, zure appels en sinaasappelschillen. Na verloop van tijd wordt de sherry-invloed merkbaarder: tonen van noten, peperkoekkoekjes en melkchocolade verschijnen. Tegelijkertijd worden kenmerkende tonen herkend - mineralen, zeezout en hooi.
Smaak: net zo fris als de geur, met tonen van zure bessen en zoete rozijnen, gefermenteerde peren en abrikozen.
Afdronk: veel melkchocolade, noten en karamel, met merkbaar drogende tannines

Een mooie afsluiter van de avond. Heeft echter nog wel wat tijd nodig, dan wordt hij pas erg lekker. Op dit moment de apotheek zonder de apotheek, een klein beetje medicinaal en een onnatuurlijk zoetje. Buiten alle verwachting geen turf, geen rook. Wel vol en romig, krachtig en kruidig, met gekonfijte citroenschil, caramel en boter.  

Nu al mooi en voor vele deelnemers de beste van de avond. Iemand vond dat hij hier de avond wel mee rond zou kunnen komen. Een stevige gevecht om de eerste plaats in deze proeverij werd nipt verloren. Tweede plek is zeker niet slecht!

De Benrinnes distilleerderij ligt ten zuiden van Aberlour, aan de voet van de hoogste berg in de Speyside, de 840 meter hoge Ben Rinnes. Het eerste dat opvalt aan de distilleerderij is de enorme rode schoorsteen. De distilleerderij werd in het jaar 1826 gebouwd in de directe omgeving van de White House farm. Deze boerderij bleef in 1829 gespaard tijdens een vloedgolf van water, afkomstig vanaf de Ben Rinnes, terwijl de distilleerderij volledig wegspoelde. 

De distilleerderij werd weer herbouwd op een andere, veiliger plaats, nu bij een boerderij Lyne - of Luthrie geheten. Dit was ook de eerste naam van de distilleerderij. Peter McKenzie was de eerste legale stoker op de Lyne - of Luthrie distilleerderij. In 1842 kocht John Innes de distilleerderij en veranderde de naam in Benrinnes. 

Na vele overnames en sluitingen tijdens de oorlogen werd de distilleerderij in 1951 op het electriciteitsnet aangesloten en in 1955 werd er ter wille van een grotere productie een nieuwe distilleerderij gebouwd. In het jaar 1966 werd het aantal stills verdubbeld - er staan nu in de Benrinnes distilleerderij twee wash stills en vier spirit stills. De stills zijn na de verbouwing in twee groepen opgesteld en worden met stoom verhit. 

In 1978 werd het productieproces veranderd om zo een zeer zuiver distillaat te kunnen verkrijgen. De gisting vindt nu plaats in acht washbacks, gemaakt van Oregon pine. Voor de rijping gebruikt men refill- en bourbonvaten en soms ook nieuwe sherryvaten.

Het koelwater voor de condensors en ook het brouwwater stroomt via de Scurran en de Rowantree Burns van de berg Ben Rinnes langs de distilleerderij. Deze berg is zo'n 480 miljoen jaar geleden ontstaan en bestaat voor het grootste deel uit graniet. Het water dat over dit graniet stroomt is zeer zuiver en prima geschikt voor de bereiding van malt whisky.

In dit gebied zijn er dan ook zo'n 11 distilleerderijen die van dit water gebruik maken. De malt van Benrinnes wordt hoofdzakelijk gebruikt voor blended whisky's. Deze Benrinnes is echter een independent botteling uit de First Cask Series van Whisky Import Nederland.

Notes van WIN:
Kleur: rood/ bruin
Neus: klassieke geuren van gekuild gras, kruidkoek, warm donkerrood fruit als kersen en bessen(gelei), naaldwoud in het (natte) najaar met dan opeens een uitbarsting van meer sappig rood fruit.
Smaak: sinaasappelsiroop met  "Apfelstrudel", witte kruiden (peper), gerookte amandelen en bessen.
Afdronk: pittig en warm. Een knapperend haardvuur op de tong.

Deze whisky bleek ook weer een bron van discussie. De één vond het niks, terwijl de ander er de wildste dromen bij kon verzinnen. Je moest er even doorheen, daarna werd ie top, hoewel niet goed thuis te brengen. Iemand anders ‘zou hem niet uitspugen’.

Peper, kruidkoek, apfelstrudel en vanille kwamen voorbij. Het leidde naar een mooie zomersmaak voor een warme zomeravond, bloemig en fruitig - als limonade, levensgevaarlijk, de alcohol merk je niet. Eigenlijk een verboden vrucht, zo lekker dat je er niet af kan blijven.

Weer iemand anders vond hem erg mooi en lekker: "Een echte zeeman gaat ook door de Rode Zee. Als dit de Rode Zee was, zou ik er in willen zwemmen." Er waren ook mensen, die onafhankelijk van elkaar, de buurvrouw proefden na een gezellige avond, lekker kruidig en fruitig én zoet startend, dan pittig en daarna weer zoet. Mogelijk buren in dezelfde flat? In ieder geval stelde deze Benrinnes niet teleur met een stevige 3e plek in deze proeverij.

Glen Ord is de buurman van onder andere Dalmore, Teaninich, Glen Albyn en Glen Mhor en produceert 5,000,000 liter alcohol per jaar. Het merendeel van deze Ord whisky wordt vooral gebruikt voor Dewars blended whisky maar ook in Johnnie Walker, en dus zijn er niet al te veel onafhankelijke bottelingen beschikbaar. Voor een whisky van zo'n hoge kwaliteit is dat best jammer!

In 1985 werd Glen Ord overgenomen door United Malt & Grain Distillers (United Distillers), die officieel deel uitmaakte van het grote Diageo. Ze produceerden rond de 5 miljoen liter alcohol per jaar. De vertrouwde Glen Ord-single malt in de ronde fles werd een paar jaar voordat de opvolgers werden geïntroduceerd, in de vierkante fles verkocht.

Beide bottelingen waren goede en betaalbare single malt whisky s. In de afgelopen jaren is deze comfortabele situatie aanzienlijk veranderd. De naam 'Singleton' was gereserveerd voor het product van de Auchroisk Whiskey Distillery (ook in eigendom van Diageo) in de jaren 1980 en 1990.

Toch werden er drie gloednieuwe 'Singleton' single malt whisky's in verschillende delen van de wereld rond het jaar 2007 ge ntroduceerd. Vreemd genoeg werden deze Singletons geproduceerd bij drie verschillende malt whisky distilleries: Glendullan, Dufftown en Glen Ord. De malts uit deze distilleerderijen worden onder dezelfde naam in drie verschillende delen van de wereld verkocht - wat lijkt op een afwijking van de ideologie van Classic Malts.

De nieuwe Glen Ord heet dan ook sinds 2007 (het jaar van het bottelen van deze fles) Singleton of Glen Ord. Deze Glen Ord is een onafhankelijke botteling van de Meadowside Blending Company in de Maltman Series. Deze serie vertegenwoordigt zeer aansprekende whisky s, zijn erg gewild en zijn daarom meestal niet goedkoop.

Neus: Zeer fruitig (aardbeien, rode appel, pruim) ook leer, kruiden (kaneel, nootmuskaat) karamel. Smaak: Komt zoet binnen met bosbessen en ander fruit, maar ook eiken hout en peper. Met een beetje water wordt ie milder en zachter Afdronk: Vrij lang met fruitige, zoete gerst en noten in het begin. Dan chili en wat tannine, dus een beetje drogend.

Een whisky die op gang moet komen, maar als je er eenmaal door bent is hij lekker, een beetje sherry, een beetje zoet, best OK en best goed. Zacht in de neus, maar ook een beetje medicinaal. Een beetje aceton in de eerste slok, daarna peperig, wat houttonen, vanille en droog. Iemand maakte de typerende opmerking: Ma Flodder's zelf gestoofde sherry.

Waar de één het niet zijn ding vond en de whisky vervelend in zijn keel bleef hangen, vond de ander dat hij hier het weekend wel mee op pad zou kunnen gaan, een heel prettige whisky, zeker ten opzichte van de eerder geproefde Clynelish.

Duidelijk een voorbeeld van de stelling, dat whisky proeven een subjectieve bezigheid is. Een 4e plaats in deze proeverij was zijn deel.

Ailsa Bay is de nieuwste distilleerderij van William Grant & Sons. Het is gelegen naast de Girvan grain distillery, vlakbij de plek waar tot 1975 de single malt van Ladyburn werd gestookt. De productie startte in 2007, nadat de bouw in slechts negen maanden was voltooid. De totale capaciteit bedraagt 5 miljoen liter pure alcohol per jaar. 

De bouw van Ailsa Bay was noodzakelijk geworden door de almaar stijgende vraag naar Grant's blended whisky. De benodigde spirit kon niet in voldoende mate worden geleverd door Grant's andere distilleerderijen, zoals Balvenie, Glenfiddich en Kininvie. Door de grote capaciteit van Ailsa Bay én het ruimtegebrek op het terrein van de Balvenie distilleerderij is in 2010 de Kininvie distilleerderij gesloten. Het is nog niet bekend of er van Ailsa Bay ooit officiële single malt bottelingen zullen verschijnen. 

Van de bottelaar: Deze whisky werd geproduceerd in de Ailsa Bay-distilleerderij en werd eerder op de markt gebracht als Dalrymple. Aangezien William Grant & Sons niet toestaat dat onafhankelijke bottelingen onder deze merknamen worden vrijgegeven, heeft de bottelaar deze release Paddy's Milestone genoemd als geografische referentie (Ailsa Craig Lighthouse). Hoewel de whisky officieel ook als een blend moet worden geëtiketteerd, kan men ons verzekeren dat het in feite een single malt met een theelepeltje andere whisky is. 

Notes van Thijs (Words of Whisky):
Archetypisch voor de traditionele Lowlands-stijl, maar verwacht geen lichte, toegankelijke single malt.

Neus: bloemenhoning, grasachtige accenten en suikerspindruiven, gevolgd door abrikozen en perziken, met een klein vleugje verkoold eikenhout. Aan het einde een beetje citrusyoghurt. 
Smaak: goed, romig mondgevoel met kruidnagel en witte peper bij aankomst, gevolgd door wat bijenwas, witte druiven, groene appels en gedroogd gras, maar ook wat berkenhout. 
Afdronk: Hints van vers gemaaid gras, suikerspin en golden syrup.

Deze whisky gaf ook weer "vocht" voor discussie en benadrukte de stelling, dat whiskyproeven een zeer subjectieve "sport" is. In eerste instantie bleek de neus een beetje reukloos, je moest hem flink wakker schudden om er wat uit te krijgen. Iemand vond hem een beetje Arran-achtig en hij leek hem nog niet helemaal klaar. Zou nog wat meer body moeten krijgen. Dus mogelijk te jong? De smaak zit een beetje verstopt, de afdronk is lekkerder dan de whisky zelf.

Maar ook een voorjaarswhisky met voorjaarsbloemen en huppelende lammetjes. Licht, fruitig, zomers, frisse appels, maar ook boterig en bloemig. Een mooi ballet, maar nog geen prima donna. De neus schept een hoop verwachtingen, maar de whisky maakt het nog niet helemaal waar. Hij moet nog een beetje oefenen. Mogelijk had een ander vat het wat meer diepte gegeven. Een voor ons een onverwachte 5e plaats in deze proeverij.

Clynelish Distillery staat ten noorden van de plaats Brora tegenover de oude distilleerderij met de gelijknamige naam. Brora is in 1983 gesloten als distilleerderij en dient nu als museum. De huidige eigenaar van de distilleerderij is Diageo. De naam wordt uitgesproken als "Klein Liez".

In 1968 werd er naast de oude Clynelish (Brora) distilleerderij een nieuwe distilleerderij gebouwd. De oude distilleerderij ging zich bezighouden met het stoken van peaty malt, zoals de turfhoudende Islay malts. De bedoeling was dat de oude Clynelish de productie van Caol Ila zou gaan overnemen, vooral tijdens de overhaul van hun distilleerderij. De nieuwe distilleerderij zou daarentegen doorgaan met het produceren van de malt, zoals het al jaren bij de oude gewoon was te maken. Clynelish wordt grotendeels gebruikt bij het blenden van de Johnnie Walker Gold Label 18 jaar. 

Deze botteling is er eentje van Perfect Dram onder de titel :  "The wild cat's nectar ". Hoewel de bottelaar de naam van de distilleerderij niet mocht gebruiken, is men ervan overtuigd dat de kwaliteit van deze whisky voor zichzelf spreekt. 

Notes van Perfect Dram:
Met zijn warme mahoniekleur, waxy textuur, tonen van gedroogd fruit en een alcoholpercentage van 50,3% is dit een van de meest verrukkelijke Clynelish whisky's die men bij Perfect Dram tot nu hebben mogen proeven.

Deze whisky is als Lance Stroll tijdens F1 GP van Brazilië: over voordat de wedstrijd begonnen is. Slaat in als een bom en daarna is hij weg. De neus is zoeter dan de smaak, de afdronk geeft een droge mond. Sherry, vanille, boter, maar ook een wybertje. Doorslikken is als een mes door de boter - snel weg, blijft niet hangen (het is een droge bijter.)

Iemand vond het als een "one night stand": 's avonds erg leuk en 's ochtends bij het ontbijt? Ach laat maar zitten. "Gelukkig zijn er maar 280 flessen van gemaakt."

Toch zat niet iedereen in een depressie: leer in de neus, karamel en sherry tonen. Een mooi alcoholgehalte en een lange afdronk met plakkerige PX, zoetig en een bittertje. Een gezellige whisky,  maar door de grote verschillen per persoon, kwam deze Clynelish toch niet verder dan een ongezellige 6e plek in deze proeverij.