Verslag April 2013

Toen we deze fles hebben gespot in december 2012, zei de verkoper dat we ons niet in de war moesten laten brengen door het label. Volgens hem zou dit een Tallisker moeten zijn. We hebben een nipje geproefd en naar ons idee zijn we verschrikkelijk beïnvloed. Het moet echter een echte Islay zijn, maar nergens is te vinden waar hij gedistilleerd is. Dit is de 2e batch. Kleur: mahoniehout.

Neus: fraaie aroma's van rijp fruit en lichte zoete rook met mooie eikenhouten tonen. Smaak: tonen van fruit (cassis en kersen), verwarmende kruiden en nog meer rijk fruit. Het eikenhout zorgt voor een mooie balans met de lichte turfrook. De afdronk is lang met terugkerende fruitaroma's, lichte rokerigheid en ziltige tonen. Enorme whiskybeleving met de sherry en rookelementen die als gladiatoren elkaar willen overheersen. Sherry wint uiteindelijk.

Arran distilleries is een jonge distilleerderij (1993) met een jaarlijkse productie van 750000 liter alcohol. Tien jaar na de eerste productie van 1995, zo rond 2005, kwamen er verschillende versies van de Arran whisky beschikbaar.

Elk jaar inspecteert de Distillery Manager van de Arran distilleerderij de opgeslagen vaten. Altijd op zoek naar de vaten, die zich het best ontwikkeld hebben door de jaren heen. Van deze whisky van hoge kwaliteit komen de zogenaamde premium single cask bottelingen.

Neus: sterk, romig, fruitig, pruimen, vijgen en rozijnen, daarbij warme vanille pudding en een lichte ceder noot. Smaak: in eerste instantie droog en zoet, daarna fruitig met mango, passievrucht en meloen, wat sinaasappelschil en kaneel. Afdronk: lang en verwarmend.

Hoewel in het begin een beetje scherp, bleek het verder wel een uitgebalanceerde whisky. Hij heeft een warme gloed in het midden en een middellange pittige volle afdronk. Achter in de mond kwam vanille, boter en kruiden goed door. Iemand deed deze whisky denken aan kaneelkussentjes: "je weet wel met die rood witte streepjes" én het witte holle gedeelte van een grasspriet, als je daar tenminste op bijt.

Ardmore distilleries is een van de grootste malt whisky distilleerderijen in Schotland. De distilleerderij draait geheel op stoommachines en tot 2002 werden de ketels ook nog gestookt met kolen. Er wordt gebruik gemaakt van zwaar geturfde gerst, waardoor de turfsmaak natuurlijk doordringt in de malt. Men maakt ook ongeturfde whisky (Aldair) maar deze gebruikt men vooral voor blending. Kleur: goud (rosé).

Neus: gedroogde abrikozen, mout, vet, verse bessen, rook in de verte. Smaak: direct turfrook, stroperig, zachte kruiden, sigaren. Afdronk: droge en lang, turf en kaneel.

Deze whisky steekt tot op het moment van proeven met kop en schouders boven de anderen uit, de beste tot dan toe, al vond niet iedereen dat. De meningen waren een beetje verdeeld, hij rook vettig en zoet en men bespeurde hout. Iemand anders proefde de muskaatdruif en vond hem een beetje droog (kwam waarschijnlijk door het Brie-hapje).

Met een drup water ging de smaak helemaal weg. Een andere deelnemer vond de whisky een onplezierige afdronk hebben met een ijzersmaak. Maar toch in deze proeverij is een derde plaats niet slecht te noemen.

Imperial distilleries is in 1998 in de mottenballen gedaan. Pedro Domeq heeft de distilleerderij in 2005 gekocht, maar toen had de gemeente al een gedeelte van de gebouwen gesloopt ten behoeve van de bouw van huizen. Voor zover bekend is er ooit 1 officiële fabrieksbotteling uitgebracht, een 15 jarige. Verder heeft vooral Gordon&MacPhail een aantal onafhankelijke bottelingen gemaakt, waarvan dit er een is.

Kleur: donker stro. Neus: fris en aangename tonen van geroosterde houtskool met subtiele zoete vanille aroma's. Smaak: verwarmend met tonen van gemixte kruiden en rijp exotisch fruit. Afdronk: lang met terugkerende tonen van het hout en rijp fruit.

De Glencadam distilleerderij ligt tussen Aberdeen en Dundee en is de buurjongen van Lochside. De fabriek is in 2000 in de mottenballen gedaan en is in 2003 weer begonnen onder een andere eigenaar. Veel van de huidige releases (15 jaar en 14 jaar) komen nog uit de oude voorraad. Kleur: goud.

Neus: rijke kruidige aroma's van sherry, honing, dadels en vanille. Smaak: warm met tonen van vanille en sherry. Afdronk: lang en kruidig met een beetje peper op het eind.

Een whisky van tegenovergestelden. Een deelnemer vond hem beter ruiken dan dat hij smaakte terwijl een andere het een heerlijke whisky vond met veel pit. De lange afdronk kwam zeer chemisch over, misschien een gevolg van de peper op het eind? Een druppeltje water deed wonderen, de scherpte ging er vanaf. Veel fruit in de neus bracht iemand tot een vergelijk met de geur van pas geschilde groene appels.

Highland Park Leif Eriksson is een limited edition Single Malt Scotch Whisky die exclusief voor wereldwijde travel retail is uitgebracht in maart 2011. Deze whisky is een eerbetoon aan de moed van een van de eerste ontdekkingsreizigers. Hij dankt zijn karakteristieke smaak en kleur aan unieke aromatische Orkney turf gecombineerd met rijping in Amerikaanse eiken vaten van zowel bourbon als sherry.

Kleur: geelgoud. Neus: kruidig, oranjebloesem, honing-getinte zoetheid met vanille en gedroogde eik. Mango en meloen, noten met een sliert van rook. Smaak: zachte vanille en zoete gerst met een vleugje rozijnen. Finish: zoetheid van donker bruine suiker die in evenwicht is met de Orcadian turfrook.