Oktober 2017

Longmorn is een Speyside distilleerderij, gelegen in het dorp Longmorn in Moray, Schotland. Ze zijn eigendom van Pernod Ricard. Van deze distilleerderij wordt veel whisky gebruikt voor het blenden van whisky. Er zijn dan ook niet veel officiële single malt bottelingen bekend.

Hun vlaggenschip én enige officiële botteling is lange tijd, vanaf 2007, de 16 jarige, geweest, met een alcohol percentage van 48%. Deze is in 2015 vervangen door de 15 jarige. De capaciteit van de distilleerderij is 3,5 miljoen liter alcohol per jaar, het meeste daarvan verdwijnt in de Chivas Regal.

De bottelaar (CWC) is op de markt verschenen in 2005. De oprichter / eigenaar, David Stirk, heeft een jarenlange ervaring met het proeven, het verkopen, het maken, afwerken en verpakken, maar ook praten en schrijven over malt whisky.

Tegenwoordig is hij haast niet meer weg te denken in de whiskywereld. Hij werkte voor Cadenhead's en Douglas Laing en hij is auteur van verscheidene whiskyboeken. De Exclusive Malt whisky’s rusten tussen de 8 en de 40 jaar in vaten die zorgvuldig zijn geselecteerd. Elk jaar worden er maximaal 24 vaten gekozen en gebotteld voor deze serie door de Creative Whisky Company.

Neus: appels en peren in vanilleroom met verwarmende kruiden en lichte chocolade invloeden. Smaak: een bloemenzee met daarna ingelegd fruit, harde karamel, witte kruiden en licht bittere chocolade. Afdronk: medium lang.

In de neus een mooie geur met sherryhout, chipolata pudding en wat zwavel. De smaak ging van ietsjes vlak, naar zoetig en Werther's Original ( zoete, romige karamel) en hout (het 'hout' niet op). De afdronk was medium. Niet complex en jong. Deze whisky was net als een mooie vrouw: uitkijken! Toch niet slecht gescoord met een nipte 1e plaats in deze proeverij.

Imperial distilleries is in 1998 in de mottenballen gedaan. Pedro Domeq heeft de distilleerderij in 2005 gekocht, maar toen had de gemeente al een gedeelte van de gebouwen gesloopt ten behoeve van de bouw van huizen. Voor zover bekend is er ooit 1 officiële fabrieksbotteling uitgebracht, een 15 jarige. Verder heeft vooral Gordon&MacPhail een aantal onafhankelijke bottelingen gemaakt, waarvan dit er een is. Kleur: donker stro.

Neus: fris en aangename tonen van geroosterde houtskool met subtiele zoete vanille aroma's, citrus en fruit (ananas). Smaak: verwarmend met tonen van gemixte kruiden, een pepertje, wat lichte rook en rijp exotisch fruit. Afdronk: lang en wat droog met terugkerende tonen van het hout, vanille, crème bruleé en rijp fruit.

Iemand had een verstopte neus en kon dus niet de hooi, eucalyptus en citrus ruiken, die de anderen wel roken. De smaak was duidelijk een groot verschil met de neus: sherry, kruidig, toch ook wat citrus. Een mooie zachte afdronk met toch wel een klein rokertje. Met een drupje water werd hij duidelijk minder. Maar een mooi gevecht om de leiding in deze proeverij, waar hij in het rijtje 2e werd.

De Linkwood distilleerderij ligt ten zuidoosten van Elgin in de Speyside. Om de constante kwaliteit te waarborgen mag er niets veranderd worden in de distilleerderij, zelfs de spinnenwebben mogen niet weggehaald. In 1971 is er een nieuwe distilleerderij naast de oude gebouwd en de stills zijn identiek en daarom spreekt men nu wel van Linkwood 1 en Linkwood 2.

De distilleerderij heeft een capaciteit van 2.24 miljoen liters per jaar en het overgrote deel van deze hoeveelheid whisky wordt gebruikt voor het blenden van Johnnie Walker, White Horse, Haig en Bells. Deze Linkwood is een oude botteling van de Vintage Malt Whisky Co onder de naam Cooper’s Choice en is zeer moeilijk te vinden. Het was dus ook een grote speurtocht om toch iets van “expert” notes te vinden.

Kleur: Goud met lichtgroene reflecties. Neus: Zeer mooie krachtige neus van fruit met wit en exotisch vlees (ananas), fris door citrus, maar mogelijk ook door de zuurgraad van de ananas. Een beetje vluchtig oplosmiddel. Een beetje was wat mengt met het fruit geeft de illusie van complexiteit. Zonder deze complexiteit komt yoghurt met mango en ananas naar boven.

Smaak: discrete aanwezigheid van was met dezelfde exotische vruchten als in de neus, het is niet indringend, maar wel aanwezig. Afdronk: Gemiddelde lang met weer was, nootachtig, hout, een klein bittertje en een beetje rook.

De neus werd als ontzettend goed omschreven, fruitig met een licht rokertje. De smaak was fruitig, notig, lichte specerijen, rozijnen en karamel. De afdronk was lang met een klein rokertje. Een bungy jump whisky: valt hard naar binnen en komt later met een klap terug. Een mooie 3e plaats in dit geweld.

Bruichladdich is een stevige Islay distilleerderij. Met gaat zich af en toe stevig te buiten aan turf en jodium. Toen de voorlaatste eigenaar de distilleerderij heeft overgenomen, heeft hij allerlei mooie lijntjes opgezet, maar is ook begonnen met unpeated whisky's die steeds meer gevraagd werden.

In 2012 werd de distilleerderij overgenomen door Remy Cointreau en nu is het afwachten wat er gaat gebeuren met alle mooie lijntjes, die er sinds 2002 zijn uitgezet door Jim McEwan. De Bruichladdich Bere Barley 2006 is een limited edition Islay single malt. Bere Barley is een van de oudste graansoorten die in het Verenigd Koninkrijk groeien. Een soort die door de Vikingen in de 9e eeuw naar het eiland werd gebracht.

Tegenwoordig wordt de soort bijna niet meer gebruikt alhoewel met name Arran er nog wel eens een release van uitbrengt. Deze Bere Barley uit 2006 is onderdeel van de Uber Provenance serie. De gebruikte granen komen van velden bij Achaba en Achad van de Kynagarry farm. Deze velden werden ruim een eeuw niet gebruikt voor het telen van gewassen en gedurende hun groei zijn de gewassen niet besproeid met pesticiden.

neus: lijnzaadolie, granen, citrus (sinaasappelschil), tijmhoning, linnen zakken. Smaak: hetzelfde als de neus met een pepertje, iets boertigs en nat dierlijk bont. Maar ook wat citrus en beboterde toast. Afdronk: mooi lang en fijn, hooi, vanille en geroosterde kastanjes.

In de neus cacao, noten, vers gemaaid gras en mout, maar ook nagellak remover. De smaak was kruidig met vanille en hooi en wat veen. De afdronk was pittig met citrus en weer kruidig. Met wat water werd hij minder droog. Het was een mooie herfst whisky, alhoewel iemand het bengaals vuur vond: eerst prikkelend en daarna boem!

De distilleerderij van Oban is in 1794 opgericht en is erg belangrijk geweest in de oprichting van het stadje. In de eerste 100 jaar hield de distilleerderij het hoofd moeilijk boven water tot J. Walter Higgin in 1883 de distilleerderij overnam.

De vraag naar de Oban malt whisky was toen zo hoog, dat Walter de hele distilleerderij opnieuw opbouwde zodat Oban aan de vraag kon voldoen. Walter zorgde er voor dat hij de traditionele kenmerken en beroemde kleine ketels (ter behoud van de smaak en kwaliteit van de whisky) nabouwde zodat hij de kwaliteit van de whisky in stand kon houden.

Oban ziet er streng op toe dat alleen de beste gerst wordt gebruikt en dat het moutproces volgens de bijzondere specificaties van de distilleerderij zelf gedaan wordt. De volle fruitige mout wordt langzaam gecondenseerd in houten worm tubs die zich buiten tussen de puntdaken bevinden, voordat de spirit minimaal 14 jaar op eiken vaten gaat rijpen.

Deze 14 jaar oude Oban is een whisky uit het Classical Malt rijtje van Diageo. De Oban Little Bay is een nieuwe botteling uit de Oban distilleerderij die gerijpt is in speciaal geselecteerde "small casks", met als resultaat een fruitige whisky. Deze Oban is gehuwd in een small cask voor een heerlijk diepe en zachte smaak en is rijk aan fruit. Het type small cask wordt niet aangegeven op de fles en ook de leeftijd wordt niet vernoemd.

Kleur: Amber. Geur: Eerst wat terughoudend maar vervolgens citrus, zoetigheid en minder rook dan bij de 14 jaar. Smaak: Medium vol en moutig, veel fruit, licht kaneel, vleugje citroen. Afdronk: Wederom fruit met vleugje citroen

In de neus houttonen met een beetje drop en fruit, maar ook "flor" en een beetje schimmel. De smaak ietsje scherp, noten en fruitig, maar ook ziekenhuisachtig? Toch een gewoon lekkere 'zeewaardige' whisky.

Speyburn-Glenlivet is in 1897 opgericht door John Hopkins & Company voor een bedrag van 17.000 pond. De site werd door John Hopkins zelf gekozen voor zijn onvervuilde watervoorziening van de Granty Burn, een van de belangrijkste zijrivieren aan de rivier de Spey.

Hopkins heeft de beroemde distillery-architect Charles C Doig aangesteld om de distilleerderij te ontwerpen. Tot op heden heeft Speyburn zijn klassieke pagode ventilator, een kenmerk van Doig's ontwerp.De eigenaren, die destijds graag de productie wilden starten, hadden de eerste bottelingen voorzien vóór 1 november 1897 - Diamond Jubilee van de Koningin Victoria. Door onvoorziene vertragingen gebeurde dit niet eerder dan 15 december.

Toen de productie eindelijk begon, was het huis nog zonder deuren en ramen. Onder de waakzame oog van de manager van de distilleerderij, John Smith, werd de eerste spirit gedistilleerd in een hevige sneeuwstorm (ook binnen), de eigenaars moesten zich beschermen met overjas en wanten tegen de elementen. Maar ze zijn er in geslaagd hun ambitie te bereiken, er werd een vat geproduceerd en opgeslagen met de datum 1897.

De distilleerderij is eigendom van Inver House Distillers Limited, een particuliere distilleerder die ook eigenaar is van andere distilleerderijen als Knockdhu Distillery, Balblair Distillery en Balmenach Distillery. Deze Speyburn is gebotteld door Morrison &MacKay met een oplage van 730 flessen uit 2 hogsheads.

Neus: zoete vanille met seringen en roomyoghurt. Smaak: zoete granen, wit fruit, wilde bloemen en later een snufje peper. Afdronk: middellang en zeer bevredigend.

Deze whisky kon alle kanten uit. In de neus hooi, alcohol, hout en babykots. De smaak: citrus, zoet met vanille, karamel en boter. De afdronk is lang met in de verte een klein rokertje.